من قلبا دلم میخواد تا شوهرم بهم علاقه داشته باشه ولی تردید دارم که برای اینکار ایا نیازی هست تا هرچی همسرم میگه قبول کنم حتی اگر در مواردی که بهم زور بگه باید رو حرفش حرفی نزنم و بهش گوش بدم؟ خب درباره این موضوع نیز همراه باشید با سوال مهم و پاسخ آن

پرسش: میخواستم بدونم آیا برای علاقه همسر نسبت به خود باید خیلی مطابق نظر همسر رفتار کرد یا اینکه عوامل دیگه مهمتر است. ممنون

 پاسخ دکتر: بهتر بود قدری در مورد مشکل تان برای من توضیح دهید ولی در کل قطعا نمی توان همیشه باب مییل طرف مقابل رفتار کرد.
تعارض و اختلاف سلیقه هم جز لاینفک هر ازدواجی است. یعنی حداقل در اوایل ازدواج که شناخت کافی از یکدیگر صورت نگرفته ایجاد این تعارضات خیلی طبیعی است. پس با این اوصاف متوجه می شوید که تقریبا این امکان وجود ندارد که طرفین همه خواسته های یکدیگر را بتوانند تامین کنند.
شما نمی توانید به راستی کسی را دوست داشته باشید و عاشقش باشید، مگر اینکه او را به طور عمیق و دقیق بشناسید و به طور حتم نمی توانید کسی را بشناسید مگر اینکه بتوانید با او صحبت و گفتگو کنید.
گفتگوی همسران ابزار اصلی رابطه اگاهانه است. همسرانی که طوری برنامه ریزی می کنند که قادر باشند در سالهای آتی زندگی خود نیز با یکدیگر گفتگو کنند، به نحو بهتری بر زندگی و روابط شان تسلط دارند. شاید احساس شود که تبعیت از برخی قواعد مربوط در ابتدا غیر طبیعی و تصنعی است. اما همچنان که مهارتهای مربوط به شنیدن حرف همسرتان، انعکاس گفته هایش، تایید او و همدلی با وی را تمرین کنید آنها برای شما به صورت ماهیت ثانویه در می آید.
یک زن یا یک مرد وقتی به درستی دنیای همسرش را نشناسد و کلا با مفهوم دنیای جنس مخالف آشنایی نداشته باشد قطعا نمی تواند رابطه ای عمیق با همسرش برقرار کند.
شاید یک مرد به زعم خود تمام تلاشهای لازم برای جلب نظر همسرش را بکند اما در نهایت احساس کند که اصلا به نتیجه مطلوب نرسیده است.
این دست نتایج عمدتا تحت تاثیر عدم شناخت کافی طرفین از دنیای یکدیگر است. پس اگر دنبال خوشبختی و ایجاد رابطه عاطفی عمیق با همسرتان هستید سعی کنید ابزار ان یعنی صحبت و گفتگوی صحیح را بیاموزید و از همین ابزار بتوانید برای کشف و شناخت دنیای او استفاده کنید.
زوجین خوشبخت انهایی نیستند که به همه خواسته های هم عمل می کنند بلکه انهایی هستند که صحبتهای یکدیگر را می شنوند و در صورت امکان به ان جامه عمل می پوشانند و به ان بخشهایی هم که توانایی تامین ان را ندارند حداقل توجه می کنند و انها را مورد بی اعتنایی یا حتی تحقیر و سرکوب قرار نمی دهند.